Het was zonder twijfel één van de betere Superbowls aller tijden, met niks minder dan heldhaftige prestaties van zowel Patrick Mahomes als Jalen Hurts. Nu het seizoen erop zit kijken we nog één keer terug naar wat de Chiefs en Eagles ons voor klassieker gaven.
Door: Jeroen van den Berk
Eerst het volkslied. De uitvoering van Whitney Houston in 1991, vlak na het uitbreken van de eerste Golfoorlog, geldt in algemene zin al jaren als de norm. Wat zanger Chris Stapleton echter deed met The Star-Spangled Banner – sprakeloos. Zo goed en puur. In al zijn rust en rauwe eenvoud, gemengd met country en soul. Daar zat niks te veel aan en gaat niet gauw overtroffen worden. Bij Philadelphia Eagles-coach Nick Sirianni rolden de tranen over zijn wangen. Ik had het kippenvel op mijn kuiten. Bij elke keer terugkijken gebeurt dat weer.
Wat zich vervolgens op het veld ontspon, was niks minder dan één van de beste Superbowls waarop we hadden mogen hopen. Alle verwachtingen werden waargemaakt. Dat het bij de 2-minute warning met 35-35 op de klok nog niet was beslist, zegt alles. De dominante Jalen Hurst liet een niets minder dan historische prestatie zien met statistieken die amper te bevatten zijn. Patrick Mahomes – daarover dadelijk meer – was na rust heroïsch. En het meest besproken moment van de wedstrijd moest nog komen – de defensive holding call van cornerback James Bradberry op JuJu Smith-Schuster, op derde en acht voor de Chiefs. Vanaf toen was er maar één uitkomst van de wedstrijd.
Ook ik kon het niet geloven, die controversiële vlag, en sprong van frustratie in de lucht. Met nog 1:54 op de klok, zo’n makkelijke penalty, dat rook naar een schande of op zijn minst een anti-climax. Maar eigenlijk was het allang beslist op dat moment, met of zonder deze vlag. De bal lag op de 15 van de Eagles, die hun grip op de Chiefs steeds ietsje meer hadden verloren. Het was een wedstrijd armpje drukken waarbij de ene deelnemer het heel lang niet makkelijk had, maar gaandeweg het initiatief overpakte en daarna niet meer te stoppen was.
“There’s so many plays that contribute to the end result of the game. Today, they were better than we were”, zei Nick Sirianni. Dat sierde hem. En Bradberry gaf het na afloop grif toe: “It was holding”, zei hij. “I tugged his jersey.” Al zag ik het op dat moment écht niet.
Kansas City stond tien punten achter bij rust en leefde tussen hoop en vrees toen Patrick Mahomes zijn zwakke enkel opnieuw geblesseerd – of in elk geval serieus bezeerd – had. De score in de tweede helft (24-11 voor de Chiefs) zei echter alles. Dit was een coaching-clinic van Andy Reid op het hoogste niveau, door twee keer dezelfde play te lopen (de fake motion van de receiver) en door daarmee twee keer te scoren.
En wat zat er allemaal wel niet meer in deze wedstrijd. De machtige O-line van de Eagles, die iedere korte first down of goalline-touchdown wist te halen – ongekend. Drie keer gingen de Eagles er voor op vierde down, drie keer lukte het. De rol van Travis Kelce, niet te stoppen. De enorme bijdrage van Kadarius Toney, eerder dit jaar nog weggehoond door de Giants maar die nu met twee spectaculaire big plays zijn stempel op de overwinning drukte.
Jerick McKinnon die net voor de endzone naar de grond gaat om de klok te laten doorlopen – rationeel de enige optie, maar doe het maar eens, als je ultieme levensdoel twee stappen verwijderd is. Kicker Harrison Butker, die een Superbowl-winnende kick maakte – dat werd als bijna vanzelfsprekend gezien, maar dat is het zeker niet. En aan de zijlijn genoot Melvin Gordon met volle teugen, toen hij – eind november getekend als practice squad speler – op de valreep even een ring won en zijn loopbaan daarmee een gouden glans gaf. En de tranen bij de knuffelende Kelce-broers na afloop, en bij hun moeder. Hollywood-achtig.
Maar om wie het echt ging, afgelopen zondag, was natuurlijk Mahomes. Zo speciaal. Zoals Hubert Bedford twitterde: hij legt de lat voor alle anderen na hem. En het gebeurt recht voor onze neus. Mahomes won de wedstrijd, heeft de fakkel van Tom Brady definitief overgenomen en is altijd nog maar 27 jaar. Hij is het gezicht van de NFL, de grootste van deze generatie, de man van wie we nog veel moois zullen krijgen. We zitten er sowieso warm bij met in zijn kielzog jonge spelers Jalen Hurts, Joe Burrow, Josh Allen, Justin Herbert en Trevor Lawrence.
Enfin. Het was op alle fronten top, al kan ik nog steeds niet helemaal verteren dat de vlag – hinderde hij de receiver nou écht? – het bepalende moment leek te zijn. Wat als Hurts nog één keer met ietsje meer tijd de bal had gekregen? Het is echter in de boeken.
We kijken uit naar 7 september 2023, als de Kansas City Chiefs het nieuwe seizoen thuis mogen openen tegen een nog te bepalen tegenstander. Bijna 7 maanden wachten. En naar 27 april, als de draft begint, dit jaar óók in Kansas City. Chicago heeft de eerste pick. En de free agency in maart.
De droogte is weer begonnen – maar wat een topseizoen. Lang leve Patrick Mahomes en Jalen Hurts.
Auteur Jeroen van den Berk schrijft wekelijks een column voor Gridiron. Hij was als speler actief in Nederland en Duitsland (2000-2018), onder meer op de kampioensteams van de Maastricht Wildcats in 2007 en 2011. Hij kijkt de NFL intensief sinds 1999 en is fan van de Detroit Lions. In Gridiron – The Magazine is hij ook te lezen. In Gridiron 1 met verhalen over Thanksgiving en een portret van wijlen John Madden, in Gridiron 2 met een portret over Franco Harris, de man achter de Immaculate Reception. Een abonnement op het magazine bestel je hier.