Blessurenieuws in de NFL hoort erbij als het weerbericht: je ziet het elke dag, je weet dat het erbij hoort en je weet ook dat je er eigenlijk niet veel invloed op hebt. Per team zijn gemiddeld zo’n 15 spelers kort of langdurig geblesseerd. Maar het besef wat alle spelers die door pijn heen moeten spelen elke dag meemaken, is een tweede.
Door: Jeroen van den Berk
“Are you hurt or are you injured?”. Elke speler herkent de vraag van zijn coach. Pijn en blessures gaan hand in hand – maar ze zijn niet hetzelfde. Ik heb het niet over ‘minor aches and pains’. Die heeft elke speler na een training of wedstrijd. Het zijn de grensgevallen: je weet dat je eigenlijk teveel last hebt, maar je hoofd zegt dat je doorgaat. Het moet. Ook al wéét je dat dat eigenlijk niet kan, en niet slim is, of in elk geval nog veel meer pijn gaat doen. Rare mindset als je er achteraf over nadenkt. Echter logisch als je er middenin zit.
Deze week werd ik eraan herinnerd hoe is het is om geblesseerd te zijn. Na een poos heel intensief gewerkt te hebben in het buitenland – alleen maar lange dagen, onder druk – maakte een hevig stekende pijn in mijn schouder het dagelijks leven nagenoeg onmogelijk. Iets in de categorie peesontsteking, wat je met een beetje pijnstiller op doktervoorschrift of desnoods een eenmalige cortisone-injectie wel weer onder controle krijgt (hoop ik althans).
Als speler had ik in achttien jaar redelijk geluk qua medisch CV: een meniscusoperatie, twee (in)gescheurde enkelbanden en wat kneuzingen; dat was het wel, buiten alle gewone kleine ongemakken, pijntjes en wekelijkse bumps and bruises. Niks dat langer moet herstellen dan een paar maanden. En als amateur die ook nog op maandag gewoon moet werken, heb je meestal andere prioriteiten als het gaat om wel of niet spelen. Hoe anders is dat in de NFL. Door die schouder stelde ik me weer de vraag die ik voorheen zo vaak stelde: wat als ik zondag een wedstrijd zou hebben? En wat als er iets op het spel zou staan? Of dat mijn positie bedreigd zou worden door een teamgenoot – zou ik dan spelen of niet? Rationeel: je kunt niet eens je pads aantrekken. Emotioneel: ik doe alles om te spelen.
Mijn punt: het verschil tussen een blessure en pijn is moeilijk te beschrijven als er iets op het spel staat. Feit is wel, dat elke speler in de NFL – en American football in het algemeen –
eigenlijk altijd speelt met een vorm van pijn. Zeventien weken lang, een heel seizoen. De verwachting ís dat je altijd speelt. Ook met pijn. Ook met een lichte blessure. En eigenlijk ook met een grotere blessure. Wat voor de één ‘hurt’ betekent, is voor de ander een echte ‘injury’. Een dunne lijn. In een business waarin je meest recente prestaties tellen, wil je niet in de categorie zitten dat over je gedacht wordt dat je weer niet kunt spelen want dan ben je gezien. Next man up.
In elk team geldt: een geblesseerde speler, is geen speler. Voor je teamgenoten en coaches ben je geen onderdeel van het team, omdat je niet traint en speelt. En dus niet relevant bent voor dat moment. Voor jezelf ben je ook geen deelgenoot, omdat je hulpeloos toekijkt. “Ik voel me weer speler”, is de meest genoemde zin als iemand weer terug is na een blessure. Een zwart-witte werkelijkheid.
Door Fantasy Football ligt alles onder een vergrootglas. Tijdens de hele week vliegen de questionables, probables en soms doubtfuls de hele dag voorbij. En elke fantasy-speler weet dat ‘questionable’ eigenlijk betekent dat je speler toch gewoon start. Maar de medische waarheid en de pijngrens van de speler zelf, die kent niemand buiten de kamer van de dokter en coaches. Limited, sits out, full participant, coaches die “I hope so” zeggen tegen de pers of iemand kan spelen – ze spelen toch, omdat het moet.
We zitten in Week 14 en gaan dus de slotfase van het reguliere seizoen in. Een lang seizoen. Terwijl ik zelf mijn arm niet kan optillen, nog geen boterham kan smeren of laat staan een t- shirt aantrekken zonder te gillen, neem ik de fantasy-updates voor zondag rustig door. En maandag die spuit erin.
Auteur Jeroen van den Berk schrijft wekelijks een column voor Gridiron. Hij was als speler actief in Nederland en Duitsland (2000-2018), onder meer op de kampioensteams van de Maastricht Wildcats in 2007 en 2011. Hij kijkt de NFL intensief sinds 1999 en is fan van de Detroit Lions. In Gridiron – The Magazine is hij ook te lezen met verhalen over Thanksgiving en een portret van wijlen John Madden. Een abonnement op het magazine bestel je hier.