Hoe kun je een rivaliteit zoals die tussen de Ravens en Steelers niet romantiseren? Normaal gesproken krijgen we slechts twee van deze wedstrijden per jaar, dit seizoen is er nog eentje extra in de play-offs. De teams spelen de laatste 25 jaar zo vaak historische wedstrijden en hebben een hekel aan elkaar. Het zijn de rivaliteiten die eigenlijk weg zijn, op enkele uitzonderingen zoals deze na.
De Steelers komen af van vier verloren wedstrijden op rij, sinds 2016 hebben ze geen play-off wedstrijd gewonnen en lokaal is er steeds meer druk op Mike Tomlin. Genoeg druk dus op de Steelers, maar de Steelers zijn hier niet alleen in.
De Ravens waren vooraf de gedoodverfde favoriet. Voor het tweede seizoen op rij wonnen ze de divisie en wonnen ze het recht om een thuiswedstrijd te spelen. De Ravens miste Zay Flowers, een belangrijke schakel voor de aanval. Lamar Jackson wilde zijn play-off demonen aftroeven. De quarterback is in de play-offs nooit dezelfde speler geweest als in het reguliere seizoen, voor een speler met zijn imago is dat bijna ongekend. Genoeg druk op de Ravens dus.
Een ouderwetse rivaliteit, bracht ook ouderwets spel. De Ravens stopten in de eerste helft niet met de bal te rennen en de Steelers konden ze simpelweg niet stoppen. Met al een 7-0 voorsprong op zak, hadden de Ravens een drive van dertien plays en 86 yards, zonder één pass. Vlak voor de rust wisten ze het 21-0 te maken, dankzij een snelle drive met zes passes voor 82-yards, waarna hard ‘MVP’ werd gescandeerd door de fans in Baltimore voor hun quarterback.
De tweede helft bracht even wat spanning, na een Van Jefferson 30-yard touchdown. Derrick Henry besloot toen een einde te maken aan het kleine beetje hoop wat de Steelers hadden. Hij werd nauwelijks aangeraakt onderweg naar een 44-yard touchdown. De Steelers deden nog iets terug, maar konden niet in armlengte komen van de Ravens. Ravens winnen 28-14.
