Doug Martin gaat terug naar huis. De eens bejubelde running back van de Tampa Bay Buccaneers heeft een contract getekend bij de Oakland Raiders. Oakland is de nieuwe thuishaven van de man die het moniker muscle hamster draagt. Martin kreeg deze naam van zijn teamgenoten bij Boise State waar hij een onstilbare honger had om meer en meer spieren te verzamelen voor zijn kleine postuur. Een reflectie van Saman Alzahawi, die Martin in 2012 ontmoette.
Het verhaal van Martin kreeg vooral vorm bij de Broncos van Boise State, waar hij onderdeel was van één van de meest succesvolle college programma’s ooit. Zijn senior class ging maar liefst 50-3. Nog steeds een record in de NCAA. Toch was Martin geen gevestigde naam. Zijn succes werd afgedaan onder het mom van “hij speelde niet tegen de beste teams”.
Toen hij in 2012 op de Senior Bowl, de allstar wedstrijden voor de beste laatstejaars college spelers, arriveerde was hij verre van een bekend gezicht. Tijdens de media avond liep hij moederziel alleen rond, hopende dat iemand hem aan zijn jasje zou trekken en zou schrijven over hoe goed hij stiekem eigenlijk was. De “redding” kwam in een reporter uit het verre “Amsterdamn”. Toen er werd gewezen naar de Nederlandse connectie en de bekendheid met wat voormalig teamgenoten als Austin Pettis en Tanyon Bissell, was het ijs snel gebroken. Martin zette zijn inmiddels wel bekende smile op en stemde in met een interview. Al gauw werd duidelijk dat dit een bijzondere atleet was. Hij was vriendelijk, welbespraakt, enorm gedreven en volledig op zijn gemak in zijn eigen vel. Martin was ervan overtuigd dat hij de NFL kon halen en daar een carrière kon opbouwen. Het spel van de back sprak boekdelen. Hij was enorm sterk, wendbaar, snel en kon zijn blocks uitstekend opzetten en volgen. Daarnaast was een prima receiver die routes kon lopen vanuit het backfield en zijn passblocking was uitstekend. Al met al, was het niet duidelijk waarom er niet meer “buzz” was rondom deze back.
Zeker na het gesprek. Deze jongen was hongerig en had hij de mentale capaciteiten om op een hoog niveau te opereren. Ik sloot mijn artikel destijds af met de woorden: Doug Martin gaat in de eerste ronde. Dit werd uiteraard met hoongelach ontvangen. Vooral op mijn eigen redactie. Maar als je een blik wierp in de ogen van Martin kon je de waarheid al opmaken. Deze jongen ging harder werken dan alle backs om zich heen. Het antwoord zou twee maanden later komen tijdens de 2012 draft in New York, waar ons blad ook aanwezig was.
Doug Martin haalde niet alleen de NFL. Hij maakt furore. Hij was bij tijd en wijlen ongrijpbaar. De onderschatte kleine speler werd een reusachtige ster, die in het tenue van de Buccaneers meer enkels en ruggen brak dan een gemiddelde UFC-vechter . Martin kon namelijk niet alleen langs je rennen, hij ging net zo makkelijk door je heen. Maar liefst 1454 rushing yards en 11 touchdowns sprokkelde hij bij elkaar in zijn debuutjaar. Hij besloot er ook 472 receiving yards aan toe voegen. Want elk goed dieet is een gebalanceerd dieet.
Helaas had Dougie Fresh, de bijnaam die hij zichzelf gaf maar veel minder bekte dan de door hem gehate muscle hamster, ook veel te kampen met blessures. Hij miste maar liefst 15 wedstrijden in zijn volgende twee seizoenen. En de blessures bleven hem daarna achtervolgen. Slechts twee keer speelde hij een volledig seizoen. En toen hij in 2015 een volledig seizoen speelde, haalde hij ook prompt First team All Pro. Hij was de eerste Tampa Bay running back aan wie deze eer werd toebedeeld. Aan kwaliteiten heeft het nooit gelegen. Maar hamsters zijn niet de grootste wezentjes en kunnen nog wel eens vertrappeld worden.
Als beloning tekende Martin een vijfjarig contract ter waarde van iets meer dan $35 miljoen. Meer dan verdiend, zeggen ze dan in de wandelgangen.
Nu gaat Martin terug naar de stad waar hij zijn grootste succes boekte. Oakland. Op 2 november 2012 verzamelde hij 251 yards en evenaarde hij een NFL record door vier touchdowns te vergaren in één (!) helft. Net als Maurice Jones-Drew, die ook play na play maakte in Florida en terugkeerde naar Oakland, en de huidige starter Marshawn Lynch, die ook naar huis wilde. Het zijn vast de milkshakes waardoor alle boys terug gaan naar de yard.
En dezelfde jongen die moederziel alleen rondliep op de Senior Bowl, toen de nationale media nog niet genoeg inside info had gehad van de teams om te weten wie nu eigenlijk de beste spelers waren, kwam ik twee maanden later tegen op de rode loper voor de deur van de Colony in Hollywood. Op het jaarlijkse feestje voor de beste rookies. Martin was inderdaad een eerste ronde draftpick geworden omdat Tampa Bay besloot omhoog te traden naar de 31e stek om hem te mogen selecteren.
Ditmaal liep Dougie Fresh niet moederziel alleen de deur uit, maar met twee schone dames aan de arm. Het kan snel gaan in een mensenleven.